Rouwen is een normale reactie op verlies. Het treft het hele zijn van een persoon, zowel lichamelijk als psychisch. Vroeger dacht men dat mensen een serie van opeenvolgende rouwfasen moesten doorlopen om een verlies te kunnen verwerken. Deed men dit niet dan zouden er wel eens complicaties kunnen ontstaan.
Nu gaat men er steeds meer van uit dat er grote verschillen zijn in de tijd die mensen nodig hebben om een ‘normaal’ rouwproces te doorlopen. Er moet namelijk ook rekening gehouden met wat de relatie was met het verlies, de omstandigheden rond het verlies. Maar ook met de persoonskenmerken van de rouwende en de sociale positie die hij of zij inneemt in de maatschappij.

Bij hersenletsel is er sprake van het 'oude leven' vóór de breuklijn in de levensloop, vóór het hersenletsel en een leven ná het hersenletsel. Het 'oude leven' werd vormgegeven door relatie, vriendschappen, clubs, hobby's, (intellectuele) vaardigheden, veelal een beroep, vakanties en zingeving.
Ná het hersenletsel zijn deze dingen niet meer vanzelfsprekend. Je kan niet meer volop mee doen....Je hebt meer rekening te houden met het letsel dan je lief is.

Juist omdat je zo graag bij je dierbaren vrienden familie bent, maar de wetenschap dat je rekening hebt te houden met het letsel en de beperkingen....kan eenzaam maken.

Mensen die hersenletsel hebben opgelopen worden vaak in situaties in het ’oude’ leven (op)nieuw geconfronteerd met zijn of haar beperking(en). In het begin van het hersenletsel is alles gericht op een zo groot mogelijk herstel.

Maar terug naar het ‘oude’ leven duurt het vaak lang voordat het echt pas duidelijk wordt wat de (on-)zichtbare gevolgen van hersenletsel zijn.

 

 

Bron: https://www.hersenletsel-uitleg.nl/ermee-omgaan/rouw-en-verlies-bij-hersenletsel1